วันเสาร์ที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

ภาษาจากดนตรี...




ดนตรีเป็นภาษาสากล

เป็นภาษาที่คนทั่วทุกมุมโลกรู้จัก

ถึงแม้ว่าบางทีจะพูดไม่รู้เรื่อง

เราก็สามารถที่จะร่วมเล่นดนตรีกันได้...พวกเราสนุกไปกับการเล่น

โดยไม่มีการแบ่งชนชั้น เชื้อชาติ ศาสนา สีผิว

ดนตรีเป็นภาษาสากล


ในบางทีเราก็นึกสงสารคนที่มี อวัยวะในการรับฟังที่ ผิดปกติ

เช่น คนที่หูหนวกมาตั้งแต่กำเนิด

พวกเขาไม่เคยได้ยินแม้กระทั่งเสียงพูดเลย....

ดังนั้นคนที่โชคดีมีประสาทรับฟังเป็นปกติก็สามารถหาความสุขเล็กๆน้อยจากการฟังดนตรีได้

คนหูหนวกไม่ได้ยินเสียงใดๆเลย

            ดนตรีมีผลต่อการทำงานของระบบต่างๆในร่างกายเช่น ระบบประสารทอัตโนมัติ ระบบกล้ามเนื้อ และสภาพ

จิตใจ ทำให้สมองหลังสาร “เอนโดรฟิน (Endorphin)” สารแห่งความสุข เพื่อทำให้เราผ่อนคลายและเพราะเหตุนี้

ดนตรีจึงถูกนำมาใช้ในการบรรเทาอาการเจ็บปวด คลายเครียด และลดความวิตกกังวลกับผู้ป่วยที่มีปัญหาทางจิต 

หรือเด็กสมาธิสั้นเป็นต้น

เรานำดนตรีมาบำบัดผู้ป่วย



           
อย่างไรก็ตาม ดนตรีจะมีคุณค่าได้ก็ต่อเมื่อ มีคนเล่น

เครื่องดนตรีมันเล่นด้วยตัวเองไม่ได้

ไม่ใครที่ตั้งเปียโนไว้เฉยๆ แล้วจะมีเสียงเปียโนแสนไพเราะออกมาจากตัวมันเองหรอก

(ถ้าเล่นเองก็ผีหลอกแล้ว 555)


เพลงที่ว่าเพราะๆนะ ไม่ได้เป็นเพราะเครื่องดนตรีดีหรอกนะ (แต่ในบางมุมก็อาจจะมีส่วน)

ที่ดีน่ะคือคนเล่น เพลงจะเพราะไม่เพราะมันอยู่ที่คนเล่น

ยิ่งคนเล่นมีความสามารถมากเท่าไหร่ เสียงดนตรีที่ถูกบรรเลงออกมากก็ยิ่งมีความไพเราะมากเท่านั้น

และถึงเครื่องดนตรีจะใช้ของดีมียี่ห้อ ราคาแพงหูฉี่ขนาดไหน แต่ถ้าคนเล่น เล่นไม่ดี

ฟังให้ตายยังไงมันก็ไม่เพราะ...


การที่จะเล่นดนตรีให้ได้ดีนั้น

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด

อันนี้พูดได้เลยเพราะตัวเองก็เป็นคนหนึ่งที่เล่นดนตรีอยู่

การที่จะเล่นดนตรีมันก็ต้องเริ่มจากพื้นฐาน อย่างเช่น ไล่สเกล การฝึกอ่านโน้ต

มันอาจจะดูเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ แต่มันเป็นสิ่งสำคัญที่เป็นรากฐานในการที่จะขึ้นไปอยู่ในระดับที่สูงขึ้น

แน่นอน


ถ้าไม่ซ้อมมันก็ไม่ได้

ยิ่งไม่ได้ก็ยิ่งไปได้ช้า

ถ้าไปได้ช้าก็รู้สึกท้อและถอดใจที่จะกระทำมันต่อ รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้

และ หยุด....


หมั่นฝึกซ้อมเพื่อพัฒนาความสามารถ


ความสามารถที่มีส่วนหนึ่งอาจจะมาจาก “พรสวรรค์”

การที่เรามีพรสวรรค์ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ฝึกฝน

พรสวรรค์เป็นแค่ส่วนหนึ่งของความสำเร็จเท่านั้น


ถ้าตีเป็นเปอร์เซ็น
พรสวรรค์ สัก 10%
ที่เหลือ 90 %
พรแสวงล้วนๆ

บนโลกนี้มีนักดนตรีมากมาย

แต่จะมีสักกี่คน

“ที่ถูกยอมรับจากคนทั่วโลก”

แต่ก็อย่างไรก็ตามการที่เราไม่ได้ถูกยอมรับจากคนทั่วโลกก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

ถึงจะไม่เด่น ไม่ดังแต่เราก็สามารถทำให้คนที่ได้ฟังเราเล่นมีความสุขได้

เพราะยังไงดนตรีก็มีหน้าที่ทำให้คนมีความสุขอยู่แล้ว

เช่น.....

เราสอนคนให้รู้จักดนตรี

เราใช้ดนตรีของเราในการบำบัดและฟื้นฟูสภาพร่างกายและจิตใจของผู้อื่น

เราสอนคนให้รู้จักดนตรี


และอย่าลืม “ดนตรีเป็นภาษาสากล”

เราจะไปที่ไหนก็ได้ ถ้าเราเล่นดนตรีได้เราก็สื่อสารกันได้แล้ว






I LOVE MUSIC"""









ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น