ขอบคุณเพลง เงาไม้ จากวงไหมไทยนะคะ
ที่ให้ไอเดียในการแต่งนิยายเรื่องนี้ค่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
คืนนี้เป็นคืนเดือนเพ็ญ...
...คืนนี้จึงเป็นคืนที่”กอหญ้า”โปรดปรานที่สุด
แสงจันทร์วันนี้นวลคล้ายชวนให้น้องเที่ยว
“ต้นแก้ว...พี่อยากออกไปชมจันทร์จัง” เสียงใสของกอหญ้าเอ่ยปากถามน้องสาวเพียงคนเดียวของตนที่กำลังนั่งสานปลาตะเพียนอยู่ที่ริมตลิ่ง
“แก้วจะไปกับพี่ไหม”
“พี่จะพายเรือออกไปหรือ”
“ก็คงอย่างงั้นแหละ” บทสรุปของบทสนทนาระหว่างพี่น้องจบลงด้วยการพายเรือออกไปชมจันทร์ที่ศาลากลางน้ำ
ฟ้าสีเข้มที่ไร้เมฆหมอกบดบัง ขับจันทร์ให้โดดเด่นกว่าเคย....
จะให้เหลียวไปแห่งไหน
“พี่กอหญ้าดูปลาตัวนี้สิ”
“นี่ๆตรงนั้นด้วย”
“โห! ทำไมที่นี้ดาวเยอะจังละคะ เยอะกว่าริมตลิ่งที่บ้านเราอีก”
ผู้เป็นพี่ทำได้เพียงยิ้มออกมาน้อยๆกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของต้นแก้ว...ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ต้นแก้วจะพูดพรรณนาถึงความสวยงามตลอดทาง...เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ต้นแก้วมาที่นี่
“พี่กอหญ้า ดูในน้ำสิเห็นเงาอะไรรึเปล่า”
คิ้วบางเลิกขึ้นเล็กน้อยกับคำถามที่ถูกส่งมาอย่างกะทันหัน และใช้ดวงตาคู่สวยมองไปยังที่ๆน้องสาวตนชี้
ชลใสดูในน้ำเงาดำนั้นเงาใด
อ๋อไม้ริมฝั่งชล...
“อ๋อ...ต้นไม้ริมน้ำนะ...” กอหญ้ายิ้มแล้วพูดต่อ ”สวยใช่ไหมละ”
“อื้อ! สวยมากๆเลยละ”
“ทั้งต้นไม้ ทั้งฝูงปลา ทั้งพระจันทร์ ทุกอย่างสวยไปหมด
ต้นแก้วชอบที่สุดเลย”
“พี่ก็ชอบเหมือนกันจะ” พูดจบกอหญ้าก็จอดเรือไว้ใต้เงาต้นไม้ต้นนั้น
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ดวงจันทร์ยิ่งลอยเด่นฟ้า
สายลมอ่อนของราตรีพัดเข้ามาปะทะกับใบหน้าอย่างอ่อนโยน กอหญ้าแลเห็นประกายความสุขในดวงตาของน้องสาว
มันเป็นความสุขที่ออกมาจากใจจริงที่ไม่มีการปรุงแต่ง กอหญ้ารู้สึกเช่นนั้น
สวยแจ่ม แสง
เดือน
หมู่ปลาเกลื่อนดูเป็นทิว
หรรษ์รมย์...ลมริ้ว
จอดเรืออาศัยเงาไม้ฝั่งชล
และคืนนี้จะเป็นคืนที่สองพี่น้องจะจดจำไว้ไปอีกนานแสนนาน...
“พอถึงคืนวันเพ็ญ...สัญญาว่าจะออกมาชมจันทร์ด้วยกัน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น